Ewangelizujący półtoralatek

Czy półtoraroczne dziecko może ewangelizować? Albo inaczej: - Czy Duch Święty może posłużyć się takim malcem? Nasze obserwacje wskazują, że jak najbardziej...

Sytuacja z wczorajszej Mszy świętej. Z racji turnieju w piłkę nożną najstarszego syna, na niedzielne spotkanie z Panem Jezusem poszliśmy dopiero pod wieczór. A ponieważ wczoraj miała miejsce Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, wybraliśmy kościół pod tym wezwaniem, aby móc uczestniczyć w Eucharystii odpustowej. (Człowiek w takich momentach docenia jaka to wygoda, kiedy mieszka się w pobliżu dużego miasta, gdzie jest tyle kościołów, tyle możliwości... :-) ). Z całego tego wydarzenia można by kilka wątków wyłapać, ale tym razem postaram się skoncentrować tylko na jednym. Postaram się... ;-)

Usiedliśmy całą rodziną w pierwszej ławce, jak to mamy w zwyczaju. Po pewnym czasie żona z najmłodszym synkiem musiała przemieścić się na tyły kościoła, ponieważ malec zaczął wykazywać "nadmierne zaciekawienie" otoczeniem. To nie wystarczyło, więc żona wkrótce wyszła na zewnątrz. I jak sobie tak spacerowała, zauważyła za szybą jakąś panią, którą męczył kaszel. Żal się żonie zrobiło biednej pani, więc w duchu pomodliła się za nią, po czym dalej kontynuowała przechadzkę. Gdy przyszedł czas przekazywania sobie znaku pokoju, popatrzyła na synka, będącego u niej na rękach, a ten wyciągnął rękę jakby chciał ją komuś podać. Nasz najmłodszy kojarzy ten znak, bo niemalże od urodzenia chodzi z nami na Msze święte i jak tylko widzi jak sobie ludzie podają ręce, to ich naśladuje. Tym razem "dziwnym trafem" ;-) upatrzył sobie jakąś konkretną osobę. Żona nieco zdziwiona poszła w kierunku wskazywanym przez jego rączkę. Jeden krok, drugi, trzeci, dziesiąty, weszła do kościoła i podeszła do... właśnie do tej pani, za którą pomodliła się w sercu kilkanaście minut wcześniej. Synek uradowany przekazał znak pokoju. W efekcie tego owa pani ściskając jego małą rączkę odwzajemniła się przepięknym uśmiechem. Jej wyraz twarzy zmienił się o 180 stopni. Modlitwa żony została, można by rzec, natychmiast wysłuchana. Mogę się jedynie domyślić, iż w owej chwili najpiękniejszą rzeczą, jaką można było uczynić dla owej pani, było okazanie tego typu zainteresowania. Po prostu.

I to była relacja żony z wczoraj, a korzystając z okazji przytoczę jeszcze inną. Miało to miejsce podczas ostatniej niedzieli przez inicjatywą: "Różaniec do granic", czyli jakieś półtora miesiąca temu. Owego dnia uczestniczyliśmy w ofierze Mszy świętej w sąsiedniej parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła i wtedy również żona spacerowała z synem z tyłu kościoła. W którymś momencie synek wziął ulotki mówiące o "Różańcu do granic". Podszedł ni z tego, ni z owego do pewnej pani i wręczył jej jedną. Ta uprzejmie wzięła od niego ulotki i odłożyła na miejsce tłumacząc malcowi spokojnie i z uśmiechem, że powinny tam zostać. Żona widząc tak niespotykane dotąd zachowanie naszego dziecka, rozpoznała w nim palec Boży. Przecież syn nie dość, że chciał komuś wręczyć ulotkę (czego nigdy wcześniej nie robił), to chciał to zrobić konkretnej, zupełnie nieznajomej osobie, którą sobie wybrał, i do której śmiało podszedł (zupełnie pionierski ruch w jego wykonaniu). Postanowiła po Mszy świętej raz jeszcze wręczyć ową ulotkę tej pani. Gdy więc Msza św. się skończyła podeszła do owej pani, zagadała, przypomniała sytuację z kościoła, opowiedziała, że to nie jest u syna "standardowy" gest z rozdawaniem ulotek i raz jeszcze ją przekazała mówiąc, że wierzy w to, iż Maryja w sposób szczególny zaprasza ją do włączenia się w to dzieło. Pani uśmiechnęła się, podziękowała, pożegnała się i odeszła zabrawszy ze sobą ulotkę.

Ot takie dwa przykłady z ostatnich miesięcy.

Z żoną często doświadczamy oddziaływania Ducha Świętego u dzieci i przez dzieci. Nie są to może jakieś spektakularne rzeczy, za to mają miejsce niemalże każdego dnia. To raczej my - dorośli zbyt często ich nie zauważamy, nie chcemy zauważyć, albo po prostu gasimy zanim zdążą się na dobre rozpalić. I od razu nasuwa mi się refleksja: Dlaczego tak postępujemy? Dlaczego ja tak postępuję? Bo wymaga to ode mnie swego rodzaju wysiłku i postawy zmiany? Bo nie do końca współgra z powszechnie przyjętymi normami? Bo wymusza zmianę mojego sposobu postrzegania świata i bliźniego? Pewnie po trochę wszystkiego, a przecież być może właśnie te maluchy, przez czasem swoje "nietaktowne" zachowanie, stają się ostatnimi osobami, które w swojej normalności = całkowitej i niczym nieskrępowanej otwartości na Boże natchnienia są gotowe stanąć na straży prawdy. Nawet tej wymagającej. Nawet tej trudnej. Nawet tej, która jest skrzętnie latami zamiatana pod dywan. Nawet tej, która boli...